Palavra...Palavra...Palavra...

Dostlarım çok haklı. Ben yücelttim o adamı.

Ben “insan” olarak gördüm o adamı.  Tuttum vicdanına ağladım. Tuttum bencilliğine sebepler buldum. Hepsini herşeyi geçtim; tuttum o adamı unutmayı bile reddettim !

Kendimle savaştım. Aklımda yarıştım. Yaralarımla yarıştım. Kırgınlıklarımla yarıştım.

Kendimi boğdum. Aklımı uyuttum. Yaralarımı kapattım. Kırgınlıklarımı kaldırdım ortadan.

Yanında sevgime ve mutluluğa yenilmişliğim oldu, evet. Ama bugün öfkeme yenilmedim oracıkta.

Uzamış saçlarının kısa halini hatırlamak istemedim oracıkta. Çünkü o halini hatırlarsam sevgimi hatırlardım yine oracıkta.

Oracıkta kim kimi vurdu bilmiyorum. Kimin kime zamanı yoktu bilmiyorum.

Ve kim gerçek vicdan sahibiydi, diye sorarsan da diyeyim :

Ben senin vicdanına sıçayım !