Kulağıma değen sözsüz şarkıyla kaç bin tane cümle kurdum,
saymadım. Muhtemelen bu parçadan daha iyisini bulana kadar da başka bir ilham
perim olmayacak. Aslında ilham perim bir
mırıltıdan çok duygularımdı her zaman. Çoğunlukla acım ve öfkem bana hep bir şeyler
yazdırdı. Yazmasaydım asla kendi bedenimdeki yaraları iyileştiremezdim Dünyalı.
Yazmak benim merhemimdi, hep söyledim. Yazmak, evrendeki en iyi antidepresandan
çok daha iyiydi. Zaten yazmam söylendi hep. Konuşmuyorsan yaz dediler. Konuşmak
zordu, ağırdı. Konuşamazdım hem. Dudaklarımı kendi ellerimle dikmiş, yeminimi
kendim yazmıştım yine.
Bak yıllar geçti Dünyalı. Yaralarım kapandı. Ben vazgeçsem
de insanlar beni sevmekten vazgeçmedi. Olmaz dediğim her şey tek tek olmaya
başladı. Tanrı da biraz üzüldü sanırım artık bu halime. Döndürdü şansımı
hayatın bir dönemecinden . Başlarda zamansız bulsam da, yolumu doğrultana kadar
epey zorlansam da şimdilerde iyi ki o dönemeçten geçtim diyorum. Işık olmadan
girdim ben o dönemece Dünyalı. Sonra sonra alıştı ayaklarım parke taşlara,
karanlıktaki seslere. Bilmediğin bir yolda tek başına ve zifiri karanlıkta
yürüdün mü hiç sen Dünyalı?
Öyle zor ki.. Tüm güven duygun yerle bir olmuş, uykuların
birbirine karışmış, kendinden bile korkarken bilmediğin bir yolda yürümek çok
zordu. Üstelik dudakların yeminli, yoldan geçen kediye bile derdini anlatamamak
ve öylece aydınlığa ulaşmak için yürümek çok zordu ki Dünyalı.
Zaman geçtikçe yolum aydınlandı, dikişlerim açıldı, kalbim
ferahladı. Ailemden sonra bambaşka bir şans yakaladı beni. İnanmadım. Bu şans
bana ait olamazdı. Ama oldu. O şans benim mutluluğum oldu Dünyalı ve pırpır
mevsimim başladı ve bu mevsimim sonsuz gözüküyor .
Elbette sonu var, kelebeklerim gidecek bir gün biliyorum ama
hayatıma katılan güzelliklerin ömrü şu ufak kalbimde sonsuz işte Dünyalı. Zaten
kelebeklerim gitmese de zamanı geldiğinde ölecekler tek tek.
İşte bu yıl bana bazı şeyleri öğretti Dünyalı.
Geçmeyecek hiçbir şey yok, biliyorum.
Her şeyin bir sonu var, biliyorum.
İstedikten sonra olmayacak hiçbir şey yok, biliyorum.
Kilolu olunca evrende her şeye zam geliyor sebepsiz, fark
ediyorum.
İnsanların karakterleri zamanın boşluklarında geziniyor,
görüyorum.
İnsan ırkı çok aşağılık ve tehlikeli, şans eseri bir şekilde
yaşıyorum.
Sağlık çok önemli, mide bulantısından nefret ediyorum.
Kan vermek bizim insanımıza çok zor geliyor, başımıza
gelmeden anlayamıyoruz.
Bir şeylere güvenmek çok zor, güvenmek istiyorum.
Takıntılardan kurtulmak tam bir baş belası, rahatlamak
istiyorum.
Gelecek kaygısını çok ağır yaşıyorum, önüm sis yığını, ileriyi tahmin edemiyorum.
Mezuniyet konusuna değinmek istemiyorum, rica ediyorum.
…
Çok uzun oldu Dünyalı, hepsini okuduysan helal olsun
vallahi. Nereden girdim nereden çıktım ben unuttum.
Tüm insanlık için umut dolu bir yıl olsun Dünyalı. Bir de
buradan herkesin huzurunda anneme istek
yollamak istiyorum :
Anne, yeni yılda evimizde
portakal reçeli olsun mu?