Solfej'den Dünyalı'ya

Kulaklıklarımı takar takmaz apayrı bir gezegen karşılıyor beni. Adını hiç düşünmedim. Ama siyah bir gezegen. Güneş henüz ulaşamamış. Bilim adamları böyle bir gezegenden bi haber. Günün birinde manşetlere de çıkmayacak gezegenimde olanlar. Ya da gezegenimde benden başka yaşayan bir canlı Dünya’yı ziyarete de gitmeyecek. Masum köylüler UFO görüp koşuşturmayacak da. Burası benim gezegenim.

Düşündüm, “Solfej” koydum gezegenimin adını.

Solfej’den yazılar yazıyorum.

Bu gezegen çok karanlık Dünyalı. (Evet, yeni karakterim bu olsa gerek.)

Öylesine karanlık ki bilgisayar ekranıma renk katan bir fotoğraf bile fazla geliyor gözlerime. Cıvıl cıvıl bir fotoğraf çünkü. Mecburen siyaha boyuyorum ekranımı. Üstüne de martı koymadan geçemiyorum elbette.

Bu gezegen karanlık olduğu kadar da küçük bir yer Dünyalı. İki kişi bile zor sığıyor bazen. Zorluktandır ve karanlıktandır ki hep tek kalıyorum. Biraz kenara kaysam da, gözlerimdeki sevgi ışığını yaksam da yetmiyor, yetiremiyorum. Bazen ışıklar altında boğulurcasına seviyorum, gezegenimi yüreğimdeki insana bırakıp kendimi kovuyorum, yetmiyor. Sen gel ben gideyim, diyor.

Dünyalılar hep mi böyle Dünyalı?

Sonra gözlerimdeki ışık bitiyor. Sevgiden çok tırnaklarımı çıkarıyorum. Sevmiyorum, sevemiyorum. Sevsem de “çok” olmuyor. Çoklarımı tüketmişçesine, olmuyor. Can yakıyorum. Bazen bilerek bazen istemsizce.

Tardu’ya çizdiğim mutlu gökyüzünü bir gün  kendi gezegenimin karanlık bulutları arasına da çizebilir miyim Dünyalı? Umut var mı ?

Bak güldüm şimdi. Umut denilince gülüyorum da uzun zamandır. Neyse.

Hadi mutlu gökyüzünü çizdim. Ben o mutluluğa inanır mıyım Dünyalı?

İnanır mıyım gerçekten.

…

Kahretsin, yine güldüm. Mutluluğa inanılır mı hiç Dünyalı?

İnanma. Sen de inanma.