Zor zamanlarımı anımsadım bir an. Son zamanların, son zamanlarımın gözyaşları ve uykusuz geceleri bir olup "zor" u lider seçtiler doktor. Mutluluk hep muhalefetti hayatımda zaten. Biraz boy gösterir, biraz umut verir ve biraz da liderliğe oynar sonra yine kaybedip "zor"u koyardı önüme.
Muhalefetin bi adı yoktu hayatımda. Bir adı olsaydı eğer "Mutluluk Zırvası" gibi birşey olurdu herhalde.
Unutmadım hiçbir şeyi doktor.
Gözlerinin yeşilini yapraklarda arar oldum.
Kokunu aldığım her an elimle burnumu kapadım.
Şarkı sözlerinde kayboldum doktor.
Azınlıktaki keşkelerimi yüzün her gözümün önüne gelişinde tekrar eder hale geldim.
Kendimle çeliştim doktor.
Ve yine sevgime kızdım.
Kırıldım.
Yoruldum da biraz.
Şimdi hala oluyorum doktor.
Kasım ayında minicik bir bebeği alacağım kucağıma. Ve onu çok seveceğim. O bebek önce ailemin sonra da benim mutluluk gözyaşım olacak doktor. Mutluluk yine muhalefetlik yapacak ama bu sefer güçlü umutlar aşılayacak ruhuma.
Ama ben sana mutluluğumu anlatmayacağım. Benim mutluluğum senin eline geçirdiğin bir ameliyat eldiveni kadar değere sahip değil çünkü senin hayatında.
Sen benim gözyaşımı görmelisin doktor! Okumadığın onca yazıyı gözyaşım, hıçkırıklara boğulmuş nefesim özetlemeli sana. Beni içine attığın o vicdan çukuru var ya hani doktor. O çukura senin düşüp kalkamaman gerek.
Sevgime batırdığın her bir iğnenin acısı senin göz çukurlarından yanağına süzülmeli tuzlu tuzlu.
Kendine çelme takmalısın doktor. Ama düşmemelisin. Yeri öpmenin korkusunu yaşamalısın. Avuç içimi öpmek kadar kolay olmamalı herşey.
Biraz da cesur olmalısın doktor. Her gece aynı kabusu görme ihtimalinin olduğunu bile bile uykuya yenik düşecek kadar cesur olmalısın.
Ama sen korkaksın doktor. Bir insanı sevmeye cesareti olamayacak kadar korkaksın hemde.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder