Okur- Yazar

Okudum. Kitaplar okudum. Romanlar okudum. Öyküler okudum. Şiirler okudum.

Aradım. Kendimi aradım. Kendime uygun yaşanmışlıklar aradım. Cümleler aradım.

Yazdım. Kendime ait cümleleri sıraladım ardı ardına. Cümlelerimde seni özne yaptım.

Tek yüklemi vardı yazılarımın. O da kopuşumuzdu. Hiçbir şey olamadan kopuşumuzdu. Senin bana gelmeden benden kopuşundu.

Başka yazarların kahramanlarında seni aradım. Karakterlerin sevgilerini sana yansıttım. Kendime de karakterler buldum ama yapamadım. Onlara bürünemedim. Eksikti sevgileri. Acıları acımdan ya çok üstündü ya da çok güçsüzdü. Acıma uygun acı bir karakter bulamadım okuduğum kitaplarda.

Cümleler güzeldi. Altını çizmek istedim çoğu zaman ama vaktiyle böyle bir huy edinmediğimden bir de yatağıma zımbalanmış olduğumdan kalkıp da bir kalem alıp altlarını çizmedim cümlelerin. Belki de unutmak istedim. Ne kadar beğendiysem o kadar unutmak istedim o cümleleri. Gerçeklerdi o cümleler. Beni yansıtan cümlelerdi. Aynaya bakmak gibiydi. Aynaya bakıp seninle konuşmak gibiydi. Sana kızmak gibiydi o cümleler, o hikayeler ve senin varlıklarından haberdar olmadığın karakterlerin yapıları.

Yokluğundan yararlandı bütün karakterler. Onları okudukça, onları sen olarak gördükçe aşık oldum çünkü onlara. Hepsi sen olmanın yanında adi bir karakterdi aynı zamanda. Yokluğunu fırsata dönüştüren adi karakterlerdi.

Yokluğun okuttu bana onca cümleyi ve yine yokluğun yazdırdı bana onca cümleyi.

Sen okumayı seversin. Yazmak için daha çok okumam gerekiyor, demiştin. Ben de sana bunun okumanın dışında hislerle alakalı cümle kurabilme yeteneğinin olmasından bahsetmiştim. Önce bir cümle yazarsın, beklersin. Devamı zamanla gelir, demiştim. Bahanendi daha çok okumak. Okumak senin nefesindi.  O Rus yazarların cümlelerinde hayat buluyordun belli ki. Belki de bu yüzden ayrı bir dünyan vardı kendine ait.

Senin kendine ait o dünyana ait olamamam sebep oldu her şeye. Biraz okuttu, biraz da yazdırdı.

Cümleler kurmama yardımcı olduğun için teşekkürler sevdiğim adam !