Güneş De Gitti

Bugün güneş hiç uğramadı odama. Gözlerim ışığa açılmadı bir türlü. Aynı perdeyi sayısız kez açtım ama güneşi bulamadım hiçbir yerde. Gitmişti. O bile gitmişti.

Nereye gitmişti güneş? Nereye gidebilirdi ki ? O da mı ben gibi kaybolmuştu kendi boşluğunda.

Çaresiz döndüm yatağıma. Sonra yatağımın içinde döndüm durdum defalarca. Düşündüm. Düşündükçe daha çok kayboldum. Kendi düşüncelerimin içinde, sözcüklerim arasında kayboldum. Boğuldum. Öldüm. Dirildim. Ölümün tadını alarak yaşamak istedim. Yapamadım. Tekrar öldüm. Tekrar dirildim. Dirilmek için tekrar öldüm. Sayısız kez öldüm kendi yatağımda. Kendi cümlelerimle kendimin bir numaralı sanık katili oldum. Kendi ölümümün seri katili oldum. Kimse tarafından yakalanamayan bir katil oldum. Kendinden başka kimseyi öldürmeyi başaramayan bir katil oldum. Güneş olsaydı,gözüme ışığı değseydi olmazdı bunlar. O zaman boğulmazdım kendi karanlığımda. O zaman kaybolmazdım sözcüklerimin arasında. İzin vermezdi. İzin vermesine izin vermezdim. Vermemeliydim.

Eğer güneşi bir daha göremeyeceksem pencere önünde onu beklemenin de bir anlamı yok artık öyle değil mi ?

Hayır..Hayır.. Doğru değil bu. Gelecek. Güneş geri gelecek. Sabahları onun ışığıyla uyanacağım günlerim olacak. Olacak biliyorum. Olacak. Olmalı. Herkes gibi gitmemeli o da. Herkes gibi sözcüklerim arasında boğulmama izin vermesin o da. Herkes gibi değil, kendi gibi ısıtsın beni. Onun yokluğundan yararlanan karanlıklar gözyaşlarımı gizlerken varsın o gözyaşımı sunsun herkese. Yeter ki gitmesin.

Güneş gitmesin! Işığı bitmesin hiç!