Onu ilk gördüğüm gün, parmakları saçlarımda dolaşırken gülümseyip
“çocuksun daha” demişti.
Değildim aslında. Büyümüştüm uzun zaman önce. Büyümek
zorunda kalmıştım çünkü. Ama “çocukluk” sığınağımdı. Çünkü herkes bilir ki
çocuklar, büyükler gibi mutlu görünmek zorunda kalmazlar. Onlar zaten mutludur.
Ben de çocukluğuma sığınarak mutlu oluyordum. O zamanlar her çocuk gibi büyümek
istiyordum. Çünkü çocuktum ve herşey üstüme geliyordu. Herkes benden bir şeyler
bekliyordu. Herşey benim sırtımdaydı. Çocuk olmak çok zordu. Çocuk aklı işte.
Çocuk ne anlar ki büyüklerin işinden, gücünden, acısından, derdinden tasasından
… Çocuklar büyükleri anlayamaz da büyükler çocukları anlar. Bu, Dünya’nın bir
adaleti olmadığı anlamına gelmez de başka ne anlama gelir ki?
Çocukken fakirdim. Büyüdüm,zengin oldum. Ama fakirken
soframızdaki yemek bir kap çorba da olsa bir aradaydık o sofrada. Zengin olunca
sofra kalktı, birlik dağıldı. Zamanla çocukluğumdaki sofraları özledim.
Çocukken aşıktım. Onunla evlenecektim. O zamanların hayali
pembe panjurlu evdi. Öyle havuz falan yoktu. Ayrıldığımızda “onsuz yapamam”
dedim. Sonra büyüdüm ve unuttum. Çocukluk aşkımı, saflıklarımı hatırlayıp
güldüm. Sonra tekrar aşık oldum. Öyle hayaller de kurmadım. Yine bitti ve bu
sefer çocuk olmak istedim işte tekrar.
Çocukken okul hiç
bitmeyecek olan bir işkenceydi. Matematiğim okulda harcadığım saatleri
hesaplayarak gelişti. Büyüdüm ve okulun bitecek olma telaşına kapıldım.
Çalışmak vardı, her sabahın köründe uyanmak vardı, geçim derdi vardı… İşte o zaman çocukluğumun bitmeyen okulunda olmak
istedim.
Öyle ya da böyle büyüdüm zamana karşı çıkamadan.
Sonra dediğim gibi tekrar aşık oldum. Hem bir adama hem de
bir adamın gülüşüne. Çocukluğumun çoğu zamanını sildi hafızam kendiliğinden.
Mutsuzluğum bu yüzdendi birazda ama o adam güldüğü zaman çocukluğumun
mutluluğunu hatırlardım. O kadar güzel gülerdi yani. Ve ben şimdilerde o
gülüşten mahrumum. O gülüşü unutmuyor da
zihnim. Bir ur gibi kazınmalı ve çıkarılmalı mı hafızamdaki gülüşü yani. Tek
çare bu mu ? Eğer buysa lütfen çocukluğuma giden yolu gösterin bana.
Söz. Bu sefer “büyümek istiyorum!” diye isyan etmeyeceğim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder