Tardu'ya Bir Daha Gel Demeyeceğim

Fotoğraf : Hamza Zor.

Gecenin bir yarısı taktım kulaklığımı, açtım yine sözsüz bir şarkı. Sözsüzdü; çünkü sözler benimdi.

Geç kaldım hikayeye. Biraz tatil biraz umut ışıkları falan derken boşladık gökyüzünü. Gökyüzünde kim var ? Tardu.

Kaçıyor, göçüyor, saklanıyor, yoruluyor, dinleniyor.

Gri bulutlar var her yerde. Göz yaşım bulutlardan damlalar halinde düşerken onun kanatları da ıslanıyor. Üzülüyor Tardu. Kahroluyor. Yanıma gelemediği için kanadındaki her bir tüyü tek tek koparmak istiyor gagasıyla. Susuyor, içi kuruyor ama bulutların arasından yer yüzüne sağanak yağış olarak inen tuzlu gözyaşımı ağzına sürmüyor. Yediremiyor kendine Tardu.

Aylar önce konduğum camın önünden gitmemeliydim, diyor. Piso’nun yanında kalmam gerekirken ondan kaçtım bir de korkaklar gibi arkamı toplamak için adıma elçiler gönderdim, diyor. Diyor ve benden uzaklara uçuyor biraz daha.

Marsi, onun kanadından gelen elçisi. Bir ona emanet edebilirdi Pisoyu. Bazen sığ düşünceleri vardı Tardu’nun. Sonra o sığlıkta boğulduğu gerçeği sarıyordu gökyüzünü. Nefessiz kalıyordu ama o kanadını yere indirip de gelmiyordu bir türlü yanıma. Onu özlediğimi bildiği halde gelmiyordu.

Tarduydu adı. Ne yapsa yeriydi.

Kızmadım Tarduya hiç. Bazen kaçmanın en iyisi olduğunu biliyordum çünkü. Uyku gibi mesela. Uyku benim kaçışımdı, gökyüzünde kaybolmak da Tardu’nun. Elimizdeki olanaklara göre kaçıyorduk bir şeylerden. Bu yüzden birbirimizindik. Bu yüzden birbirimize ihtiyacımız vardı. Bir şeylerden kaçıp bir yerler de buluşmalıydık.

Buluştuk.

Az önce geldi kondu tekrar camıma. Arkasında Marsi. Hangisini avcumun içine alacağımı bilemedim. Marsi biraz dinlendirdi kanatlarını sonra gitti. Anlayışlıydı.

Neredeydin bunca zaman diye soru sormadım Tarduya. Biliyordum. Benden uzak olan her yerdeydi çünkü.

Çok yorgundu. Haddinden fazla.

Gökyüzüne geldim, dedi Tardu.

Neden?, dedim.

Sen hikaye yazamazsın da o yüzden, dedi.

Haklıydı. Aradan geçen zaman ve olaylar bahanemdi. Tardu benim mutluluğum, Marsi de umut ışığımdı. İkisinin sonu da güzellikti, ağız dolusu kahkahaydı.

Yazamadım. Mutluluğu yazamadım.

Ama Tardu yine benim can kuşum.  Gökyüzü yine benim karanlığım.